آقای کامران تفتی ! چند می گیری دست از خوانندگی برداری؟
عده ای به فضای مجازی پناه می برند و می خواهند با استفاده از آن در ذهن مخاطبان تداعی شوند که البته این یک روش کوتاه مدت است و بالاخره تمام می شود. اما عده ای دیگر سعی می کنند در حوزه هایی خارج از آن به گوش و چشم مخاطب بیایند فعالیت کنند و سر زبان ها بیفتند.
نزدیک ترین مثالش به هفته گذشته برمی گردد که به فاصله یک روز دو آهنگ جدید منتشر شد؛ اما این موضوع از آنجایی مورد توجه قرار می گیرد که نام خواننده های این آثار مطرح می شود. اولین آهنگ برای کامران تفتی و دومین اثر برای محمدرضا گلزار است؛ بازیگرانی که در گذشته تجربه خوانندگی و حتی برگزاری کنسرت را هم داشتند.
اشتباه برداشت نشود. هیچ ایرادی ندارد که یک بازیگر بخواهد خواننده هم باشد یا برعکس یک خواننده بخواهد بازیگری کند. در سالیان اخیر نمونه های زیادی از این قبیل داشتیم؛ مهران مدیری بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون به موسیقی علاقه داشت و حتی کنسرت های زیادی هم برگزار کرد. یا حامد بهداد بازیگر سینما که یکی از اشعار حافظ را خوانده است. محمدرضا هدایتی نمونه دیگری است که بیش از ۲۰ تک آهنگ دارد.
یا مصداق برعکسش فرزاد فرزین رضا یزدانی سیروان و زانیار خسروی و امیر مقاره از جمله خوانندگانی اند که به عنوان بازیگر در سریال های نمایش خانگی حضور پیدا کرده اند اما انتخاب شان همیشه به دلیل هنری که داشتند نبود. ذهن سازندگان به دنبال فالوور های این خوانندگان هم می گشت.
اگر بخواهیم نمونه های بیشتری را بگوییم تمامی ندارد؛ اما نتیجه این حضور موفقیت آمیز نبوده است. چرا موفقیت آمیز نبوده است؟ دو دلیل را می توان بیان کرد. اول اینکه این هنرمندان تبحر و تخصص کافی برای فعالیت در حوزه های مختلف را ندارند و باید به این موضوع توجه کنند که قرار نیست اگر شخصی بازیگر خوبی است حتما خواننده خوبی هم باشد. یا اگر فردی خواننده خوبی است بتواند حرفه ای بازیگری کند.
نکته دوم اینکه این افراد فکر می کنند به واسطه محبوبیت شان می توانند هرگونه محتوایی را تولید کنند و مخاطب هم با آغوش باز آن را بپذیرد. فارغ از اینکه توجه کنند مخاطب تا یک جایی محتوای ضعیف را دنبال می کند و از جایی به بعد وقتی می بیند آن هنرمندی که طرفدارش است برای چشم و گوش مخاطب احترام قائل نیست دیگر دلیلی نمی بیند آن را دنبال کند.
اما سوال اینجاست که چرا یک هنرمند وارد چالشی می شود که خودش می داند برنده نمی شود دوما مورد حمله طرفدارانش هم قرار می گیرد. مثل محمدرضا گلزار که بعد از انتشار آهنگ جدیدش در اینستاگرام به دلیل حجم بالای نظرات منفی کامنت هایش را بست. برای این سوال تنها یک پاسخ وجود دارد آن هم اینکه بعضی از هنرمندان به هر نحوی دنبال مطرح شدنند؛ حتی به غلط.
هنرمندان روی فن پیج ها حساب می کنند یا هنرشان؟
از اواخر دهه ۸۰ بود که پدیده هواداری در فیسبوک شکل گرفت و این روز ها در بستر های مختلف به اوج خودش رسیده است. نوجوانانی که طرفدار دوآتیشه یک بازیگر یا خواننده می شوند و آن هنرمند را الگوی خود می دانند. اما این موضوع زمانی آسیب زا می شود که شدت این هواداری زیاد شده و مخاطب بدون در نظر گرفتن هنر یا ویژگی خاصی از آن شخص کورکورانه از او حمایت می کند و طاقت ندارند کسی آن هنرمند را نقد کند. برای مثال زمانی که محمدرضا گلزار آهنگ جدیدش را بیرون داد مورد هجمه های بسیاری از مخاطبان قرار گرفت. اما عده ای به سرعت وارد عمل شدند و او را مرد همه فن حرف این روز ها خواندند که دیگران طاقت پیشرفتش را ندارند.
یا زمانی که ویدئویی از بازی ضعیف امیر مقاره در یک تئاتر بیرون آمد طرفدارانش مانند یک ارتش با یک متن مشترک این ویدئو را پست کردند و از او تعریف و تمجید کردند. آن ها حتی به افرادی که نقد داشتند پرخاش می کردند و از آن ها می خواستند تا نقدهایشان را از صفحات مجازی شان پاک کنند.
به نظر می رسد این طرفداری های کورکورانه که بیشتر مختص نوجوانانی است که هنوز هیجانات شان قابل کنترل نیست زمینه ای را فراهم کرده تا قدرت ریسک کردن هنرمندان بالا برود و در عرصه های مختلف هنری ظاهر شوند بی آنکه نگرانی بابت قضاوت ها داشته باشند. درواقع این هنرمندان بیش از آنکه روی هنر و تخصص خودشان حساب کنند روی طرفداران کم سن وسال شان حساب می کنند و مطمئن هم هستند که ضرری شامل حال شان نمی شود. البته این موضوع را از زاویه دیگری هم می توان دید. آن هم اینکه شخص هنرمند بدون در نظر گرفتن طرفدارانش دلش بخواهد در حوزه ای متفاوت فعالیت کند.
برای مثال محمدرضا گلزار که پیش تر درباره آهنگ جدیدش صحبت کردیم در ابتدای شروع فعالیت هنری اش عضو یک گروه موسیقی بوده او سپس سراغ بازی در سینما می آید و بعد از آن تصمیم می گیرد مجری بودن را هم تجربه کند. در میان این ها او همچنان به خوانندگی هم توجه دارد. البته حضور گلزار فقط به حوزه های فرهنگ و هنر خلاصه نمی شود و مدتی پیش بود که اعلام شد او به عنوان هیئت رئیسه انجمن پدل (تنیس) منصوب شده است. درواقع هنرمندانی مثل گلزار تلاش می کنند تا با حضور در رشته های مختلف همچنان روی زبان ها باشند و در ذهن مخاطب به فراموشی سپرده نشوند.
این درحالی است که عده دیگری از هنرمندان چنین طرز فکری را اشتباه می دانند و معتقدند برای ماندگاری در ذهن مخاطب باید یک رشته را به صورت تخصصی کار کرد. سالار عقیلی نمونه این افراد است که می گوید: «کار درستی نیست که یک خواننده بازیگر شود یا یک بازیگر خواننده شود. به نظرم آن هنرمند ماندگار نیست و مردم نمی دانند به او به عنوان بازیگر نگاه کنند یا خواننده و در برزخ می مانند.»
شاهین فرهت آهنگساز و استاد دانشکده هنر های زیبای دانشگاه تهران هم درباره علل گرایش بازیگران به خوانندگی می گوید: «این افراد به چند دلیل به سمت این هنر گرایش پیدا می کنند؛ یا به دلیل علاقه به موسیقی یا به دلیل علاقه به شهرت. به طور کلی اگر از جنبه درست و منطقی به این موضوع نگاه کنیم متوجه می شویم این افراد از جنبه مادی به این موضوع نگاه می کنند و علاقه در درجه دوم قرار دارد. این افراد فکر می کنند چون در عرصه بازیگری موفق بوده اند می توانند در موسیقی و خوانندگی هم موفق باشند و این بزرگ ترین اشتباه آنهاست؛ زیرا هرکسی را برای کاری ساخته اند. در طول تاریخ هنرمندان بسیاری بودند که موسیقیدان های خوبی شده اند اما در این دوره این اتفاق کمتر پیش می آید؛ زیرا موسیقی جنبه تجاری پیدا کرده است. به نظر من هرکس باید در حوزه کاری خود فعالیت کند؛ زیرا هر انسانی باید یک راه را ادامه دهد تا بتواند در کار خودش پیشرفت کند.»
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "آقای کامران تفتی ! چند می گیری دست از خوانندگی برداری؟" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "آقای کامران تفتی ! چند می گیری دست از خوانندگی برداری؟"، کلیک کنید.