بحران در رئال: نافرمانی بازیکنان از آنچلوتی!

آنچه به نظر پیش گویی ناکام می رسید به حقیقتی آشکار بدل شد. رئال مادرید وارد لندن شد متکی به پیراهنش که در این مقطع به تنهایی به اندازه یک بازیکن تعیین کننده ارزش دارد؛ و با تردید ها و ترس های زیاد اما امید بالا فقط به خاطر حمل آن نشان روی سینه. اما آرسنال که به وضوح باور دارد این لحظه متعلق به اوست – لحظه ای که شاید تمام عمر منتظرش بوده – لحظه ای درنگ نکرد. آرتتا کاری را انجام داد که بیشترین ضربه را به این مادریدِ زخم خورده وارد می کند: پاس های پی درپی از عمق برای نشان دادن ضعف های ساختاری رئال و در زمان از دست دادن توپ خفه کردن تیم آنچلوتی در بی اعتمادی خودش. از نظر هجومی بدترین بازی فصل برای رئال بود. هیچ چیز. پوچی کامل.

رئال تنها ۹ شوت به سمت دروازه داشت – بدترین آمار فصل فقط بهتر از بازی مقابل آتالانتا با ۸ شوت – و تنها ۰/۴۴ گل های موردانتظار (xG) ایجاد کرد؛ ضعیف ترین آمار فصل. آرسنال که بر اساس داده های پیشرفته بهترین خط دفاعی لیگ قهرمانان بود این را مقابل حمله ای نشان داد که به جرقه ای از خلاقیت وابسته است جرقه ای که دیگر وجود ندارد؛ چون وینیسیوس فصلی به شدت پرنوسان را تجربه می کند رودریگو وقتی در سمت راست زمین محصور می شود تأثیرگذار نیست و امباپه – که چند فرصت داشت – از روحیه ای کم رنج می برد گویی با بروز مشکلات ناراحت می شود و منتظر است همه چیز خودبه خود حل شود. با چنین سطحی از عملکرد فردی رئال مادرید هیچ حرفی برای گفتن نداشت؛ و این جاست که باید به نیمکت نگاه کرد. آنچلوتی به تدریج از تمام چیز هایی که قبلاً برایش جواب می داد فاصله گرفته و به حداقل هایی چسبیده که در تیمی با چنین کیفیتی اثر مخربی دارد. چرا که به بازیکنانی که می خواهند حمله کنند و خلق موقعیت داشته باشند گفته می شود باید صبر کنند؛ و این تصمیم از ترس نشئت می گیرد. ترسی که در ذهن بازیکنان جا خوش کرده و آنها را منجمد کرده است. سیستم رئال در زمان مالکیت توپ یک ۳-۳-۴ خشک و ایستا است با فواصل بسیار زیاد بین خطوط که به روابط بین بازیکنان کمکی نمی کند.

کاماوینگا و مودریچ روی هم افتاده بودند و تقریباً همیشه پشت توپ قرار داشتند فده (والورده) سرگرم پوشش فضا ها بود و آسنسیو اصلاً وارد گردش توپ نمی شد؛ رودریگو کاملاً منزوی بود. عملکردش ضعیف بود اما احتمال اینکه بازی خوبی ارائه دهد هم بسیار پایین بود و آرسنال مانند صخره ای سخت ایستاده بود. رئال تنها از روی اشتباهات فردی حریف چند موقعیت ساخت با تکیه بر همان هاله ترسناکی که همیشه همراهشان هست اما این بار واقعی ظاهر نشد.

عملکرد وینیسیوس اما واقعاً نگران کننده بود چون تقریباً هیچ چیز به بازی اضافه نکرد. سومین بازی فصل با کمترین تعداد دریبل (۳) بدون هیچ پاس کلیدی و تنها یک شوت که از بیرون محوطه و بلاک شده بود. اگرچه رئال خیلی به او فرصت نداد اما وینیسیوس قبلاً نشان داده که می تواند در نبود موقعیت سازی هم چیزی برای تیم خلق کند. با این حال او در بازی رفت مقابل اتلتیکومادرید هم عملکردی بسیار ضعیف داشت. آنچلوتی هنوز نتوانسته شاهد یک بازی بزرگ واقعی از دو مهاجم برترش به طور همزمان باشد؛ انگار که آنها نوبتی درخشان ظاهر می شوند. گاهی هم مثل دیشب هیچ کدام.

آنچلوتی از هر آنچه به تیمش هویت می داد فاصله گرفته. خود و کادر فنی اش نیز معتقد هستند بازیکنان در زمین از دستورات مربیان پیروی نمی کنند. کارلتو بهترین بازیکنانش را از مرکز تصمیم گیری ها دور کرده اعتماد به نفس شان را گرفته به امید دستیابی به هدفی بزرگ تر؛ هدفی که با لباسی از تعادل و احتیاط پوشانده شده اما نه متقاعدکننده است و نه مؤثر بلکه تحلیل برنده؛ و این گونه بازیکنان رئال وارد زمین تیمی شدند که نه یکی از بهترین مدافعانش را داشت نه مهاجم مرکزی اش را و در نهایت مادریدی ها یکی از ضعیف ترین نمایش های فصل را ارائه دادند؛ نمایشی که صعود در این مرحله را تقریباً غیرممکن می سازد.