سوال مهم همه هواداران استقلال درباره نکونام

آفتاب‌‌نیوز :

زودتر از آنچه تصورش را می‌کردیم استقلال تنها پس از گذشت سه هفته از شروع لیگ وارد بحران سختی شده است. این در حالی است که با کمی تدبیر و درایت بیشتر می‌شد از اتفاق‌نظر بی‌سابقه در زمان انتخاب سرمربی فعلی، استفاده‌های به مراتب بیشتری برد.

یادمان نرفته بعد از اخراج ریکاردو ساپینتو در فضایی که کمتر به یاد داریم، درخواست قریب‌به‌اتفاق هواداران استقلال از مدیران وقت، برای هدایت تیم محبوبشان تنها یک گزینه بود و آن‌هم کسی نبود جز جواد نکونام.

آن روز‌ها تنها شعاری که در تجمعات و فضای رسانه‌ای استقلالی‌ها به گوش می‌رسید جواد لالیگایی بود و غیر از این گزینه‌های دیگر تنها در حد یک نام مطرح بودند و عملا شانسی برای رقابت نداشتند.

پیش از این در مقاطعی مشابه، هرکدام از شعبات هواداری استقلالی‌ها سنگ اسطوره خودشان را به سینه می‌زدند و حضور فرد دیگری را جز شخص مورد نظرشان برنمی‌تابیدند. بخش دیگری از هواداران نیز با این تفکر که آبی از مربیان بومی گرم نمی‌شود، تنها چشم به گزینه‌های مطرح فرنگی داشتند. ضمن اینکه در این اوقات معمولاً ایجنت‌ها نیز بیکار نمی‌نشینند و سعی می‌کنند با هر ترفندی که شده فرد موردنظر خود را به باشگاه تحمیل کنند.

علی‌رغم تمامی این تلاش‌ها، در خصوص جواد نکونام شاهد یک اجماع بی‌سابقه در بین هواداران و حتی رسانه‌ها بودیم و حجت کریمی به‌عنوان مدیرعامل وقت باوجود تمام موانع عظیمی که برای بازگشت نکو وجود داشت چاره‌ای جز انتخاب او نمی‌توانست داشته باشد و درنهایت با کش و قوس فراوان موفق شد جواز جواد را برای نشستن روی نیمکت استقلال دریافت کند.

با توجه به این فضای مثبت می‌توانستیم امیدوار باشیم که این بار سرمربی استقلال فرصت کافی برای ساختن تیمی یکدست در اختیار دارد، اما مجموعه تصمیماتی که بعد از انتخاب نکونام اتخاذ شد، نه‌تن‌ها کمکی به اصلاح الگو‌های هواداری در استقلال نکرد بلکه باعث شد تا بدنه هواداری در استقلال به وضعیتی بی‌سابقه طی این چند دهه اخیر بدل شود، به طوری که تنها پس از سه هفته شعار معروف “حیا کن و رها کن” را برای سرمربی‌شان سر دهند.

بعد از این که نکونام به‌عنوان سرمربی استقلال به‌طور رسمی معرفی شد، سازمان خصوصی‌سازی به‌عنوان مهم‌ترین نهاد تصمیم‌گیرنده وقت، حجت کریمی را از کار برکنار کرد تا شاگرد اولش علی خطیر را روی صندلی مدیرعاملی باشگاه بنشاند و این تصمیم سرآغاز یک دوران پرماجرا بود که درنهایت باعث شد استقلال علی‌رغم کسب ۶۷ امتیاز دوئل قهرمانی لیگ را به دشمن قسم‌خورده‌اش واگذار کند تا بازهم بدنه هواداری در این تیم دچار انشقاق از نوع حادش شود.

انتخاب علی خطیر در آن مقطع از فصل همان‌قدر اشتباه بود که برکناری‌اش در حساس‌ترین برهه از فصل باعث از دست رفتن قهرمانی پس از هفته‌ها صدرنشینی شد. خطیر در حالی جایگاهش را به معاون حقوقی‌اش واگذار کرد که استقلال با اختلاف امتیاز نسبت به رقبایش، مدعی اول کسب عنوان قهرمانی بود، اما هلدینگ خلیج‌فارس برای اثبات برادری‌اش در اولین واکنش، خطیر را برکنار کرد تا به‌زعم خودش در بین هواداران و البته سرمربی مقبولیتی به دست بیاورد.

انصافاً بر اساس کدام متر و معیار در فاصله ۵ هفته مانده تا پایان لیگ با هر درجه از نابلدی، مدیر تیم صدرنشین برکنار می‌شود، این سوالی است که مدیران هلدینگ خلیج‌فارس باید به آن پاسخگو باشند.

درواقع می‌توان گفت همه مشکلاتی که این روز‌ها گریبان مجموعه باشگاه استقلال و هوادارانش را گرفته از ورزشگاه وطنی و در هفته بیست و هشتم و تساوی مقابل نساجی شروع شد. به‌نوعی می‌توان گفت که زخم‌های استقلال آن شب پس از واگذاری صدرنشینی سرباز کرد.

استقلال در قائم‌شهر متوقف شد و این در حالی بود که در ورزشگاه آزادی اتفاقی عجیب‌وغریب رخ داد و پرسپولیسی‌ها در یک بازگشت غیرقابل پیش‌بینی، طی کمتر از بیست دقیقه بازی سه بر صفر باخته را با شیرین‌ترین بردشان طی این چند سال اخیر عوض کردند و صدر جدول را در عین ناباوری پس گرفتند و دیگر برنگرداندند و درنهایت برای ششمین مرتبه طی هفت سال اخیر قهرمان لیگ بیست و سوم شدند.

این در حالی بود که گل قهرمانی سرخ‌پوشان در لحظات پایانی دیدار مقابل مس رفسنجان در شرایط آفساید به ثمر رسید و کاری هم از دست هیچ کسی ساخته نبود. شرایط کنونی تیم حاکی از آن دارد که حتی عذرخواهی‌های مکرر بالاترین مقام فدراسیون فوتبال هم نتوانست مرهمی بر این زخم عمیقی باشد که هنوز پس از گذشت چند ماه التیام پیدا نکرده است.

درواقع بخش زیادی از چالش‌های امروز محصول اتفاقات آن شبی است که نکونام ترجیح داد مقابل ساکت الهامی و یارانش به کسب یک امتیاز بسنده کند، غافل از اینکه جمله “در فوتبال هیچ‌چیزی قابل پیش‌بینی نیست” تنها یک شعار نیست.

بدون شک نکونام و یارانش اگر موفق به فتح جام لیگ بیست و دوم می‌شدند، امروز پس از گذشت تنها سه هفته از شروع لیگ با کسب هر نتیجه ضعیفی در آستانه ترک باشگاه قرار نمی‌گرفتند، چراکه یک عنوان قهرمانی می‌توانست لااقل برای نیم‌فصل بهترین سوپاپ اطمینان برای نکونام باشد و اِلا پرواضح است کسب ۴ امتیاز بعد از گذشت سه هفته و برجا گذاشتن ۲۹ بازی بدون شکست، دلیلی برای ایجاد این حجم از حاشیه نیست و پرواضح است که این اعتزاضات ریشه در گذشته دارد.

فراموش نکنیم این طیف از هواداران استقلال که امروز پایشان را در یک کفش کرده و مخالف ادامه حضور جواد لالیگایی روی نیمکت تیم محبوبشان هستند، طی فصل گذشته در دعوای بین خطیر و نکونام سمت مربی تیمشان ایستادند و پشت جواد را خالی نکردند، به امید اینکه در پایان فصل جام قهرمانی را بالای سر ببرند. 

این دسته از هواداران همچنین علی‌رغم اینکه از شکل بازی رضایت کافی نداشتند، اما سکوت اختیار کردند تا روند نتیجه‌گیری تیم دچار اختلال نشود، اما به‌محض از دست رفتن صدرنشینی شمشیر را از رو بستند.

شاید اگر نکونام این حجم از تغییراتی که امروز شاهدش هستیم را از ابتدای فصل قبل به وجود می‌آورد تا این حد تحت فشار قرار نمی‌گرفت. او به‌نوعی ناچار شد به دلیل اختلافاتش با علی خطیر تقریباً با همان ترکیب فصل گذشته توأم با نگرشی کاملاً محتاطانه، مبتنی بر ارائه یک فوتبالی نتیجه گرا به مصاف رقبا برود. او به درستی با علم به این مطلب که هر نتیجه‌ای جز برد می‌تواند تیم را وارد بحران سختی کند اساس کار را بر گرفتن سه امتیاز گذاشت و اتفاقا موفق هم بود.

کسب ۶۷ امتیاز و هفته‌ها صدرنشینی و شکست‌ناپذیری علی‌رغم از دست دادن یامگا و مهدی پور باعث بالا رفتن انتظار هواداران در فصل جدید شد و او نتوانست به هر دلیل موجهی این انتظارات را برآورده کند.

این حجم از تغییرات که امروز در استقلال شاهد هستیم برای رسیدن به نتیجه احتیاج به زمان کافی دارد و فضای حاکم بر فوتبال ایران هرگز در فصل دوم حضور یک سرمربی، بخصوص در دو تیم مطرح پایتخت چنین فرصتی نمی‌دهد. نکونام در فصل جاری علاوه بر تغییراتی که در ترکیب تیم ایجاد کرد، در بعد فنی نیز طرحی نو درانداخت و تیمش را با ۴ مدافع به میدان فرستاد و این در حالی است که استقلال در این چند فصل اخیر همواره بازی با سه مدافع را تجربه کرده و نتیجه گرفته است و جا انداختن بازی با ۴ مدافع طبیعتاً احتیاج به زمان دارد.

درمجموع بیانیه‌ای که از سوی هلدینگ روز گذشته منتشر شده به‌وضوح حاکی از آن داشت که نکونام فرصت زیادی در اختیار ندارد و باید در کمترین زمان ممکن تیمش را طوری آماده کند تا از بازی‌های سخت پیش رو نتیجه لازم را بگیرد که در غیر این صورت باید انتظار هر تصمیمی را از سوی هلدینگ داشته باشد. استقلال پس از پایان فیفادی در یکی از سخت‌ترین مقاطع از فصل جاری به ترتیب باید به مصاف الغرافه، پرسپولیس، نساجی و السد برود که نتیجه هرکدام از این بازی‌ها تأثیر بسزایی در سرنوشت استقلال و البته نکونام دارد.

از سوی دیگر اخراج زیکیلیچ نیز واکنشی بود در برابر این بیانیه که لحن چندان مناسبی نداشت و به‌نوعی نکونام را هرچه بیشتر تحت‌فشار قرار داد.

هلدینگ خلیج‌فارس که اختیار تام در خصوص تعیین سرمربی در باشگاه استقلال دارد این سؤال را در ذهن متبادر می‌کند که آن‌ها تا چه زمانی به نکونام فرصت خواهند داد؟ سؤالی که قطعاً پاسخ آن مستقیماً به اتفاقات و البته نتایج استقلال در بازی‌های حساس پیش رو بستگی دارد.

باید ببینم کاپیتان خوش‌نام و اسبق تیم ملی ایران با بیش از ۱۴۰ بازی ملی و کلکسیونی از افتخارات می‌تواند از سخت‌ترین برهه‌ای که تابه‌حال در عرصه مربیگری دچارش شده سربلند بیرون بیاید یا خیر.