معرفی و نقد سریال پلیس خوب

سریال پلیس خوب، پلیس بد (Good Cop/Bad Cop) یه کمدی-جنایی خانوادگی گرم و دوست داشتنیه که حسابی می تونه شما رو سرگرم کنه و برای کسایی که دنبال یه سریال آرامش بخش با چاشنی طنز و نوستالژی هستند، عالیه. این سریال با داستان جذاب و شخصیت های دوست داشتنیش، تجربه ای متفاوت و دلنشین رو بهتون هدیه می ده.

مدتی بود که سریال های پلیسی، اون ژانر قدیمی و پرطرفدار، تو هیاهوی سریال های پر زرق و برق و سینمایی پلتفرم های استریمینگ، یه کم به حاشیه رفته بود. اما حالا انگار مخاطب ها دوباره دلشون برای ریتم های آشنا، شخصیت های واقعی و اپیزودهای طولانی تر تنگ شده. این روزا شاهد یه بازگشت قدرتمند از این ژانر هستیم، با سریال هایی مثل «پوکر فیس» (Poker Face) که حسابی گل کردن و نشون دادن میشه هم معمای جنایی داشت، هم کلی خنده و حال خوب. توی همین فضا، سریال «پلیس خوب، پلیس بد» هم مثل یه هدیه دنج و دلنشین اومده تا جای خودش رو تو دل تماشاگرها باز کنه. این سریال که توسط «جان کوئینتانز» باتجربه نوشته شده و کارگردان های کاربلدی هم پشت دوربینش بودن، یه جورایی همون حس و حال قدیمی و خوب سریال های پلیسی رو زنده می کنه، اما با یه پیچ و تاب مدرن و پر از طنز و روابط خانوادگی. این مقاله قراره یه معرفی کامل و یه نقد حسابی از «پلیس خوب، پلیس بد» باشه؛ از داستان و شخصیت هاش بگیر تا نقاط قوت و ضعفش، تا آخرش خودتون راحت تصمیم بگیرید که آیا این سریال همون چیزیه که دنبالش هستید یا نه.

خلاصه داستان و جهان ایدن ویل: جنایت در دل آرامش

تصور کنید یه شهر کوچیک و آروم به اسم ایدن ویل که تو شمال غربی ایالات متحده، بین جنگل های سرسبز ایالت واشنگتن جا خوش کرده. جمعیتی کمتر از ده هزار نفر داره و همه همدیگه رو می شناسن. اینجا خبری از اون جنایت های بزرگ و پیچیده ای که تو فیلم های هالیوودی می بینیم نیست، اما خب، جنایت های کوچیک و بعضاً عجیب و غریب هم تو دل این آرامش دنج پیدا میشه. این شهر یه جورایی حس «توئین پیکس» رو به آدم میده، اما با چاشنی طنز و یه فضای خیلی گرم تر.

تو این شهر کوچیک، ما با خانواده هیکمن آشنا می شیم که هسته اصلی داستان رو تشکیل میدن. پدر خانواده، هنک هیکمن با بازی بی نظیر کلنسی براون، رئیس پلیس باتجربه و کهنه کار ایدن ویله. یه جورایی اون رو به چشمای پدری می بینیم که با غرور و عشق به بچه هاش نگاه می کنه، حتی اگه گاهی شیطنت هایی ازشون ببینه. بهترین کارآگاه ایدن ویل هم دختر هنکه، لو هیکمن با بازی دوست داشتنی لیتون میستر (همون بلر معروف سریال گاسیپ گرل). لو یه پلیس خوش برخورد، شهودی و خونگرمه که اغلب با گفتگوهای صمیمی و ارتباط گرفتن با مردم، پرونده ها رو حل می کنه. سلاحش هم بیشتر از گلوله، همون زبون و مهربونیشه که حسابی تو دل مردم جا باز کرده.

اما داستان وقتی جذاب تر میشه که یه جنایت بزرگ تر از حد معمول تو ایدن ویل اتفاق میفته؛ دو تا سارق یه داروخونه رو می خوان بزنن و تصادفی به هم برمی خورن که منجر به تیراندازی و کشته شدن یکی از اونا میشه. لو برای حل این پرونده جدی، از پدرش کمک می خواد تا یه همکار کاربلد براش پیدا کنه، چون بقیه پلیس های اداره یا خیلی تازه کارن یا فقط به درد دستیاری می خورن. و اینجا پدر خانواده، هنک، یه راه حل غیرمعمول پیدا می کنه. با توجه به کاهش بودجه اداره پلیس، اون با پسرش هنری (با بازی لوک کوک) تماس می گیره. هنری چندین ساله که تو سیاتل زندگی می کنه و تو امتحان آکادمی پلیس هم مدام رد میشه. اون یه نابغه گوشه گیر و منطقیه، یه جورایی مثل یه شرلوک هلمز مدرن یا حتی شلدون از «تئوری بیگ بنگ»، که تو برقراری ارتباط با بقیه مشکل داره و از نظر اجتماعی یه کم ناتوانه.

رابطه لو و هنری از اولش تعریف خاصی نداره. لو فکر می کرده هنری بهشون پشت کرده و با اولین فرصت از شهر فرار کرده. از اون طرف، هنری هم تو نوجوونی یه مقاله تو روزنامه محلی نوشته بود که توش پدرش رو به باد انتقاد گرفته بود! حالا این خواهر و برادر که سال هاست با هم ارتباطی نداشتن و یه عالمه مشکل قدیمی بینشون گره خورده، باید مجبور بشن برای حل این جنایت با هم همکاری کنن. اینجاست که سریال وارد یه فضای کمدی-درام خانوادگی میشه؛ یعنی بیشتر از پیچیدگی معماها، روی پویایی روابط بین این سه نفر و شوخی های بینشون تمرکز می کنه. جنایت ها هم بیشتر بهانه ای هستن تا این شخصیت ها کنار هم قرار بگیرن و ما شاهد تعاملات بامزه و بعضاً احساسی بینشون باشیم.

تحلیل شخصیت پردازی و پویایی های خانوادگی

باید بگم که یکی از دلایل اصلی که سریال «پلیس خوب، پلیس بد» رو این قدر دوست داشتنی می کنه، همین شخصیت پردازی های عمیق و پویایی های خانوادگی فوق العاده شه. اصلاً این سریال فقط یه داستان پلیسی نیست، یه جورایی یه درس بزرگ در مورد خانواده و پذیرش تفاوت هاست.

بیایید از لو و هنری شروع کنیم؛ این دو تا خواهر و برادر، نماد تمام و کمال تضاد و تکامل هستن. لو، همون طور که گفتیم، یه کارآگاه مردمی و خوش صحبت که با قلبش و شهودش کار می کنه. با همه حرف می زنه، دل مردم رو به دست میاره و با یه لبخند یا یه کلمه دلگرم کننده، رازها رو از دلشون بیرون می کشه. در مقابلش، هنری قرار داره؛ یه نابغه منطقی و ریاضی دان با حافظه تصویری فوق العاده، که یه جورایی مثل یه دایره المعارف متحرکه و همه قوانین و جزئیات رو از بره، اما تو ارتباطات اجتماعی کاملاً لنگ می زنه. نمی تونه با مردم ارتباط برقرار کنه، حتی با قربانی ها! انگار مغزش فقط برای تحلیل داده ها و کشف الگوها ساخته شده.

این تفاوت های فاحش باعث میشه در نگاه اول، با هم جور در نیان و حتی بینشون تنش هایی هم پیش بیاد، اونم به خاطر گذشته و دلخوری های قدیمی. اما قشنگی کار اینجاست که این دو تا دقیقاً نقاط ضعف همدیگه رو پوشش میدن. وقتی لو با احساسات و شهودش به بن بست می خوره، هنری با منطق بی رحمش راه حل رو پیدا می کنه. و وقتی هنری تو یه موقعیت اجتماعی گیر می کنه، لو با مهارتش فضا رو مدیریت می کنه. انگار که هر کدومشون پازل اون یکی رو کامل می کنن و با هم یه تیم فوق العاده رو تشکیل میدن که تماشای موفقیت هاشون واقعاً لذت بخشه. این شیمی بین لیتون میستر و لوک کوک، واقعاً جادوییه و یکی از برگ برنده های سریاله.

نقش پدر، هنک، هم تو این پویایی خیلی مهمه. اون یه جورایی ناظر خردمند و آرومه که از دور به این دو تا نگاه می کنه و می ذاره خودشون راهشون رو پیدا کنن، اما همیشه حضورش حس میشه و یه تکیه گاه محکم برای هر دوشونه. این عنصر خانواده، فراتر از فقط حل کردن پرونده های هفتگی، هسته اصلی سریاله. این سریال به ما نشون میده که حتی با وجود تفاوت های شخصیتی و دلخوری های قدیمی، خانواده می تونه یه نیروی غیرقابل شکست باشه، به شرطی که پذیرش و همکاری وجود داشته باشه. پیام های پنهانی هم تو سریال هست که می گه: اشکالی نداره که متفاوت باشیم، مهم اینه که بتونیم با هم کار کنیم و قدر همدیگه رو بدونیم.

شخصیت های فرعی هم تو این سریال دست کم گرفته نشدن. برخلاف خیلی از سریال ها که شخصیت های فرعی فقط برای پر کردن فضا هستن، تو ایدن ویل هر کدومشون یه نقش مهم تو شکل گیری فضای گرم و جامعه شهر دارن. از سم (با بازی ویلیام مک کنا)، کارمند جدید اداره پلیس که شک داره برای کار تو حوزه قانون گذاری مناسب باشه، تا جو (با بازی اسکات لی)، پلیس خوش قلب و شوخ طبع، همه این ها به غنای سریال اضافه می کنن و باعث میشن ایدن ویل یه جای واقعی و باورپذیر به نظر بیاد. این توجه به جزئیات و شخصیت های فرعی، باعث میشه سریال «پلیس خوب، پلیس بد» فقط یه سریال جنایی نباشه، بلکه یه پنجره ای باشه به زندگی یه جامعه کوچیک و دوست داشتنی.

یکی از قشنگی های پلیس خوب، پلیس بد اینه که نشون میده چطور تفاوت ها می تونن تبدیل به قدرت بشن، به خصوص وقتی پای خانواده در میون باشه.

سبک، لحن و اتمسفر: کمدی جنایی با طعم نوستالژی

حالا بریم سراغ اون چیزی که سریال «پلیس خوب، پلیس بد» رو واقعاً خاص می کنه: سبک، لحن و اتمسفر فوق العاده اش. این سریال فقط یه کمدی-جنایی ساده نیست، یه جورایی یه تجربه حسیه که شما رو می بره تو یه فضای دنج و آرامش بخش، انگار که به خونه برگشتید.

ویژگی های کمدی سریال واقعاً هوشمندانه است. از طنز موقعیت گرفته تا دیالوگ های بامزه و پر از ارجاعات پاپ کالچری که باعث میشه هر چند دقیقه یک بار لبخند به لب تون بیاد. مثلاً تو یه صحنه جنایت، هنری و لو به فیلم های مارتین اسکورسیزی و مایکل مان اشاره می کنن؛ انگار که شخصیت ها هم مثل خودمون، اهل فیلم و سریالن و این حس نزدیکی رو بیشتر می کنه. این ارجاعات کوچیک سینمایی و تلویزیونی، نه تنها سریال رو غنی تر می کنه، بلکه یه حس آشنایی و رفاقت با تماشاگر ایجاد می کنه.

اما چیزی که بیشتر از همه تو ذهن می مونه، همون فضای گرم، آشنا، دنج و آرامش بخشه که تو ایدن ویل حس میشه. سریال عمداً از پیچیدگی ها و تیرگی های ژانر جنایی مدرن فاصله می گیره. اینجا خبری از معماهای سرسام آور یا خشونت های آزاردهنده نیست. در عوض، همه چیز برای ایجاد یه محیطی ساخته شده که شما رو دعوت می کنه راحت لم بدید، یه فنجون چای کنار دستتون بذارید و از داستان لذت ببرید. پرونده های جنایی هم بیشتر شبیه معماهای کودکانه هستن؛ یعنی جواب ها به سرعت پیدا میشن و جنایتکارها هم معمولاً وقتی دستگیر میشن، سرشون رو میندازن پایین و به همه چیز اعتراف می کنن. این رویکرد باعث میشه سریال حس درمان گر و لذت بخشی داشته باشه، یه جورایی مثل یه مرهم برای روح خسته ی ما از پیچیدگی های روزمره.

یه نکته خیلی مهم دیگه، حس مکان (Sense of Place) تو ایدن ویله. این شهر کوچیک، پر از شخصیت های عجیب و غریبیه که غیبت می کنن، شوخی می کنن و حتی با هم دعوا می کنن. یه جورایی انگار یه جامعه واقعی رو می بینیم، با تمام پستی و بلندی هاش. این حس مکان، سریال رو از خیلی از سریال های پلیسی دیگه که تو شهرهای بزرگ و بی نام و نشون اتفاق میفتن، متمایز می کنه. کارگردانی و فیلم برداری هم تو این زمینه خیلی موفق عمل کرده. جالبه بدونید که فیلم برداری این سریال تو استرالیا انجام شده، اما اون قدر هنرمندانه فضای شمال غربی آمریکا رو شبیه سازی کردن که اصلاً متوجه نمیشید! این کار باعث شده ایدن ویل یه مکان دوست داشتنی و باورپذیر بشه که آدم دوست داره بارها و بارها بهش سر بزنه.

این رویکرد نوستالژیک و ساده به ژانر پلیسی، باعث شده «پلیس خوب، پلیس بد» نقطه مقابل سریال های پیچیده ای مثل «Severance» یا «Yellowjackets» باشه که بیننده رو حسابی درگیر و گیج می کنن. اینجا از قبل می دونید که در پایان هر قسمت، همه رازها فاش میشن و یه حس آرامش و رضایت بهتون دست میده. این سادگی و قابل درک بودن، همون چیزیه که خیلی از تماشاگران این روزا دنبالشن.

نقد و بررسی جامع: نکات مثبت و منفی

خب، وقتشه که یه نگاه دقیق تر بندازیم به خوبی ها و بدی های سریال «پلیس خوب، پلیس بد» تا ببینیم این سریال واقعاً چقدر ارزش دیدن داره.

نکات مثبت (Strengths)

1. شیمی فوق العاده بازیگران اصلی: همون طور که قبلاً هم گفتم، شیمی بین لیتون میستر (در نقش لو) و لوک کوک (در نقش هنری) واقعاً بی نظیره. اون ها نقش خواهر و برادری رو بازی می کنن که با وجود تمام تفاوت ها و دلخوری هاشون، نمی تونن بدون هم کار کنن و کنار هم یه تیم عالی رو تشکیل میدن. تماشای تعاملات و شوخی های بینشون، لحظات خیلی بامزه ای رو خلق می کنه و آدم حسابی ازشون لذت می بره.
2. فیلمنامه هوشمندانه با دیالوگ های طنزآمیز: جان کوئینتانز و تیم نویسندگیش حسابی گل کاشتن. دیالوگ ها پر از طنز، کنایه و ارجاعات پاپ کالچریه که هم بامزه ان و هم به عمق شخصیت ها اضافه می کنن. این هوشمندی تو متن، باعث میشه سریال فقط یه کمدی ساده نباشه، بلکه یه لایه فکری هم پشتش داشته باشه.
3. فضاسازی استثنایی و حس دنج بودن: ایدن ویل، همون شهر کوچیک آرام، خودش یه شخصیت تو سریاله. فضای گرم، صمیمی و نوستالژیکش باعث میشه احساس کنید به خونه خودتون برگشتید. این حس دنج بودن، مخاطب رو حسابی جذب می کنه و یه تجربه تماشای آرامش بخش رو بهتون هدیه میده.
4. رویکرد نوستالژیک و ساده به ژانر پلیسی: اگه از سریال های پلیسی پیچیده، تاریک و پر از خشونت خسته شدید، این سریال دقیقاً همون چیزیه که بهش نیاز دارید. «پلیس خوب، پلیس بد» یه بازگشت به ریشه های ساده و سرگرم کننده ژانر پلیسیه، بدون اینکه بخواد زیادی جدی باشه. همین سادگیه که اون رو به یه اثر درمان گر و لذت بخش تبدیل می کنه.
5. تعادل عالی بین کمدی، درام خانوادگی و حل پرونده ها: این سریال به خوبی تونسته بین این سه ژانر تعادل برقرار کنه. نه اون قدر طنزه که داستان جنایی رو لوس کنه، نه اون قدر جناییه که از کمدی و روابط خانوادگی غافل بشه. این ترکیب، یه فرمول برنده برای سرگرم کردن مخاطبه.
6. کارگردانی مؤثر و استفاده خلاقانه از لوکیشن ها: با اینکه سریال تو استرالیا فیلم برداری شده، اما کارگردان ها حسابی تونستن فضای شمال غربی آمریکا رو بازسازی کنن. این کار نشون دهنده تسلط و خلاقیت تیم تولید برای ایجاد یک دنیای باورپذیر برای مخاطبه.

نکات منفی (Weaknesses)

1. ساده انگاری نسبی پرونده های جنایی: راستش رو بخواید، اگه شما از اون دسته مخاطبایی هستید که دنبال معماهای پیچیده، پر از تعلیق و کارآگاهی های نفس گیر هستید، ممکنه پرونده های جنایی این سریال یه کم براتون ساده و حتی خسته کننده به نظر برسه. سریال بیشتر روی روابط شخصیت ها تمرکز داره تا پیچیدگی جرم و جنایت.
2. عدم عمق کافی در برخی لحظات دراماتیک: با اینکه سریال به خوبی کمدی رو با درام ترکیب می کنه، اما گاهی اوقات حس میشه بعضی از لحظات دراماتیک، پتانسیل بیشتری برای عمق و تأثیرگذاری داشتن که کامل بهش پرداخته نشده. شاید اگه تو بعضی نقاط کمی جدی تر می شد، اثرگذاریش بیشتر بود.
3. نام سریال که ممکن است گمراه کننده باشد: عنوان پلیس خوب، پلیس بد (Good Cop/Bad Cop) شاید به درستی ماهیت کمدی-خانوادگی و دنج سریال رو منعکس نکنه. این اسم ممکنه توقع یه سریال پلیسی اکشن تر یا با تقابل شخصیت های تیره و روشن رو در ذهن مخاطب ایجاد کنه، در حالی که سریال اصلاً همچین فضایی نداره.
4. احتمالاً برای همه سلیقه ها مناسب نیست: همون طور که گفتم، این سریال برای کساییه که دنبال یه فضای آرام و کمدی-درام خانوادگی هستن. اگه انتظارتون یه سریال پلیسی اکشن، پر از هیجان و اتفاقات غیرمنتظره ست، ممکنه پلیس خوب، پلیس بد نتونه انتظارات شما رو برآورده کنه.

«پلیس خوب، پلیس بد» یه نفس عمیق تو دنیای شلوغ سریال های این روزاست. شاید معماهاش ساده باشن، اما حال و هواش حسابی به دل میشینه.

مقایسه با آثار مشابه: هم نشینی در ژانر کمدی-جنایی

ژانر کمدی-جنایی این روزها حسابی تو بورس افتاده و سریال «پلیس خوب، پلیس بد» هم یکی از نمونه های خوب این جریانه. برای اینکه بهتر متوجه فضای این سریال بشیم، خوبه که یه مقایسه کوچیک با چند تا از رقبای سرشناس و الهام بخش این ژانر داشته باشیم.

اول از همه بریم سراغ «پوکر فیس» (Poker Face). این سریال با بازی ناتاشا لیون، یه جورایی نماد رنسانس ژانر کمدی-جناییه که حسابی هم محبوب شد. شباهت های زیادی بین «پلیس خوب، پلیس بد» و «پوکر فیس» وجود داره؛ هر دو روی حل جنایات با چاشنی طنز تمرکز دارن و به جای صحنه های اکشن و دراماتیک سنگین، روی شخصیت پردازی و هوشمندی داستان تمرکز می کنن. اما یه تفاوت اساسی بینشون هست: تو «پوکر فیس»، شخصیت ناتاشا لیون تو سراسر آمریکا سفر می کنه و هر قسمت تو یه مکان جدید با یه معمای جدید روبرو میشه. اما «پلیس خوب، پلیس بد» کاملاً تو شهر ایدن ویل ثابت می مونه. این تمرکز روی یه مکان ثابت باعث میشه ما با جامعه، آداب و رسوم و شخصیت های عجیب و غریب ایدن ویل حسابی آشنا بشیم و یه حس خانه بودن تو این شهر رو تجربه کنیم. همین حس مکان، یکی از برگ برنده های «پلیس خوب، پلیس بد» در مقابل سریال هایی مثل «پوکر فیس» محسوب میشه.

اگه بخوایم به احیای ژانر پلیسی با طنز نگاه کنیم، باید به سریال هایی مثل «High Potential» و حتی بازسازی «Matlock» هم اشاره کنیم. این سریال ها نشون میدن که مخاطب ها دوباره دنبال همون ریتم های آشنا و شخصیت های دوست داشتنی هستن که با یه چاشنی طنز همراه بشه. «پلیس خوب، پلیس بد» هم دقیقاً تو همین مسیر قدم گذاشته و با ترکیب کمدی، درام خانوادگی و حل پرونده های جنایی، یه تجربه لذت بخش رو ارائه میده.

و در آخر، نمی تونیم از تأثیر «توئین پیکس» (Twin Peaks) بر فضاسازی شهر کوچیک ایدن ویل چشم پوشی کنیم. همون طور که تو «توئین پیکس» یه شهر کوچیک با آدم های عجیب و غریبش پر از راز و رمز بود، ایدن ویل هم یه جورایی همون حس رو داره؛ با این تفاوت که «پلیس خوب، پلیس بد» بیشتر به سمت کمدی و حس دنج بودن میره، در حالی که «توئین پیکس» فضای سورئال و تاریک تری داشت. این ارجاعات و الهام گیری ها، به سریال عمق بیشتری میده و باعث میشه تماشاگران حرفه ای تر هم حسابی ازش لذت ببرن.

در کل، «پلیس خوب، پلیس بد» نشون میده که میشه ژانر پلیسی رو با ایده های جدید و خلاقانه دوباره زنده کرد و به جای تمرکز صرف بر خشونت و پیچیدگی، روی جنبه های انسانی، طنز و روابط خانوادگی تمرکز کرد. این سریال یه هم نشین عالی برای کسانی که از کمدی-جنایی های هوشمندانه لذت می برن و دوست دارن غرق در یه دنیای کوچیک و دوست داشتنی بشن.

نتیجه گیری نهایی: چرا پلیس خوب، پلیس بد ارزش تماشا دارد؟

خب، رسیدیم به آخر داستان و وقتشه که یه جمع بندی نهایی از سریال «پلیس خوب، پلیس بد» داشته باشیم. اگر دنبال یه سریال متفاوت، آرامش بخش و پر از حس و حال خوب هستید، این سریال قطعاً ارزش دیدن داره.

مهمترین نقطه قوت این سریال، همون فضای دنج و آشنایی هست که ایجاد می کنه. ایدن ویل با تمام جزئیاتش، یه جورایی شبیه خونه آدم می مونه که دوست داره بارها و بارها بهش سر بزنه. شیمی بی نظیر بین لیتون میستر و لوک کوک، ستون فقرات سریاله و تماشای پویایی خواهر و برادرشون که با وجود تفاوت های زیاد، نقاط ضعف همدیگه رو پوشش میدن، واقعاً لذت بخشه. دیالوگ های هوشمندانه، طنز موقعیت و ارجاعات بامزه به فرهنگ پاپ، لحظات خنده دار زیادی رو خلق می کنه که لبخند رو لبتون میاره.

این سریال یه جورایی یه پروژه نوستالژیک و ساده ست. تو دنیای پر سرعت امروز که خیلی از سریال ها با پیچیدگی هاشون سر آدم رو گیج می کنن، «پلیس خوب، پلیس بد» مثل یه لیوان آب خنک تو دل تابستونه. از قبل می دونید که آخر هر قسمت، رازها فاش میشن و یه حس رضایت و آرامش بهتون دست میده. این سادگی و قابل درک بودن، باعث میشه سریال یه جورایی درمان گر باشه و یه فرار عالی از دغدغه های روزمره رو بهتون هدیه بده.

پس به کی توصیه میشه؟ اگه شما از اون دسته افرادی هستید که دنبال سرگرمی های ساده، گرم، خانوادگی و آرامش بخش هستید، یا اگه از اون آدمایی هستید که دلتون برای سریال های پلیسی کلاسیک با چاشنی طنز تنگ شده، «پلیس خوب، پلیس بد» یه انتخاب فوق العاده ست. این سریال مناسب کساییه که می خوان یه ساعت از روزشون رو با یه داستان سرگرم کننده، انسانی و دلنشین بگذرونن، بدون اینکه لازم باشه خیلی فکر کنن یا درگیر پیچیدگی ها بشن. در کل، این سریال با اینکه شاید شاهکار نباشه و معماهاش خیلی پیچیده نباشن، اما اون قدر حال خوب کن و دوست داشتنیه که می تونه تو لیست سریال های محبوبتون قرار بگیره. از نظر من، به این سریال میشه نمره ۷.۵ از ۱۰ داد، به خاطر حال و هوای مثبت، شیمی عالی بازیگرا و رویکرد منحصر به فردش به ژانر کمدی-جنایی.