خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده ( نویسنده حسین میرزائی )

کتاب پسر خاله های چایی نخورده حسین میرزائی، یک مجموعه خاطرات طنزآمیز از دنیای پر رمز و راز و گاهی خنده دار سیستم اداری ایرانه که مشکلات و فرهنگ غلط اداری رو با نثری شیرین و هوشمندانه به تصویر می کشه و با این خلاصه می خوایم یه سفر کوچولو به این دنیای جذاب داشته باشیم.

شاید شما هم بارها و بارها اسم این کتاب رو شنیده باشید، یا شاید هم از اون دسته آدم هایی هستید که دنبال یک کتاب طنز خوب با چاشنی نقد اجتماعی می گردید تا هم بخندید و هم به فکر فرو برید. خب، باید بگم که خیلی خوش شانسید! چون خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده دقیقاً همون چیزیه که بهش نیاز دارید تا بفهمید این کتاب پرطرفدار حسین میرزائی چی تو چنته داره.

اینجا قرار نیست فقط یک معرفی خشک و خالی از کتاب داشته باشیم. می خوایم غرق بشیم تو دنیای طنز و کنایه های حسین میرزائی، نویسنده ای که با قلمش هم دل آدم رو شاد می کنه و هم ذهنش رو به چالش می کشه. قراره با هم ببینیم این کتاب چه ویژگی های خاصی داره، نویسنده اش کیه و چرا اینقدر حرفش به دل می شینه. اگه اهل مطالعه هستید و به خصوص اگه از اون هایی هستید که گذرشون به اداره جات زیاد افتاده، مطمئن باشید این مقاله می تونه دریچه ای تازه به یک اثر واقعاً خواندنی باشه.

حسین میرزائی، این نویسنده دوست داشتنی: خالق دنیای طنز اداری

بگذارید اول از همه با خالق این اثر جذاب، یعنی آقای حسین میرزائی آشنا بشیم. آقای میرزائی، کسی که قلمش اینقدر شیرین و گزنده است، یک پیشینه کاری خیلی جالب داره. ایشون سال ها معلم آموزش و پرورش بودند و بعد از بازنشستگی، افتادند تو کار تحویل داری یک شرکت. حالا فکرش رو بکنید، یک معلم با اون تجربه تدریس و سروکله زدن با بچه ها، چطور می تونه تو فضای اداری که پر از کاغذبازی و قوانین خشک و خالیه، دست به قلم ببره و همچین شاهکاری خلق کنه؟

خود میرزائی می گه که نویسندگی رو از کجا شروع کرده. از بچگی، وقتی معلم های سخت گیر بهش جریمه می دادن و اون مجبور بوده بنویسه. از همین «جریمه نویسی» بود که مهارتی تو نوشتن پیدا کرد و فهمید می تونه با قلمش هم نون دربیاره و هم حرف دلش رو بزنه. این پیشینه، بهش کمک کرد تا با یک نگاه تیزبینانه و طنازانه، هم به مسائل آموزشی بپردازه و هم بعداً به دنیای کارمندی و بوروکراسی.

سبک نوشتاری حسین میرزائی واقعاً خاصه. ایشون طنز رو با نقد اجتماعی قاطی می کنه و گاهی اوقات هم از نثر شبیه به بیهقی استفاده می کنه که ممکنه اولش عجیب به نظر برسه، ولی خیلی زود جذبش می شید. این ترکیب، باعث می شه که نوشته هاش هم عمق داشته باشن و هم حسابی خواننده رو به خنده بندازن. میرزائی با نگاه انتقادی اش، سعی می کنه مشکلات جامعه و به خصوص سیستم اداری رو به زبانی شیرین و دلنشین بیان کنه و همین کارش رو حسابی دوست داشتنی می کنه.

پسر خاله های چایی نخورده: سفری خنده دار و کمی تلخ به دل اداره جات

خب، بریم سراغ اصل مطلب، یعنی خود کتاب پسر خاله های چایی نخورده. این کتاب در واقع یک مجموعه از خاطرات طنزآمیز و گزنده است که حسین میرزائی از دوران کارمندی و بازنشستگی اش نوشته. فکر نکنید فقط یک مشت خاطره ساده است! نه، میرزائی استاد اینه که از دل یک خاطره به ظاهر ساده، کلی حرف و نقد اجتماعی دربیاره و بهمون نشون بده که چقدر می تونیم تو دنیای اطرافمون، سوژه های ناب برای خندیدن و فکر کردن پیدا کنیم.

تمرکز اصلی کتاب، همونطور که از اسمش هم پیداست (البته نه مستقیم)، روی سیستم اداری و بوروکراسیِ کشورمونه. نویسنده با نگاه طنازانه و گاهی تلخش، سعی می کنه مشکلات، فرهنگ غلط و آسیب های مختلفی که توی ادارات باهاشون سروکار داریم رو به تصویر بکشه. از رشوه و پارتی بازی بگیر تا تنبلی کارمندان و کاغذبازی های بی مورد. همه این ها رو طوری روایت می کنه که هم خنده ات می گیره و هم ته دلت یه خورده تلخ می شه.

از تخته سیاه تا پشت باجه: شروع ماجرای یک تحویل دار طناز

حسین میرزائی، بعد از سال ها تدریس و سروکله زدن با دانش آموزها و دنیای مدرسه، به عنوان یک تحویل دار پا به یک شرکت می ذاره. حالا تصور کنید، آدمی که تا دیروز تو کلاس درس بوده و دنیای خودش رو داشته، یک دفعه می افره وسط یک محیط کاملاً جدید با قوانین و آدم های متفاوت. همین تضاد اولیه، زمینه رو برای کلی موقعیت طنزآمیز فراهم می کنه. نویسنده به خوبی نشون می ده که چطور یک معلم سابق، حالا باید با ارباب رجوع و کاغذبازی های اداری دست و پنجه نرم کنه.

جالبه بدونید که میرزائی خودش می گه که نویسندگی رو با «جریمه نویسی» شروع کرده. بله، درست شنیدید! از همون موقع ها که معلم ها بهش جریمه می دادن تا هزار بار یک جمله رو بنویسه، فهمید که قلم خوبی داره. همین استعداد، بعدها شکوفا شد و تبدیل شد به قلمی که الان می تونه باهاش اینقدر جذاب و شیرین بنویسه. این شروع غیرمعمول، به نوعی شخصیت نویسنده رو شکل داده و باعث شده که نگاهش به زندگی و اتفاقات اطرافش، همیشه با یک زاویه دید متفاوت و طنازانه همراه باشه.

در واقع، پسر خاله های چایی نخورده فقط خاطرات یک آدم نیست، بلکه روایت آدم های زیادیه که مثل میرزائی، یه روزی وارد سیستمی شدن که شاید خیلی باب میلشون نبوده، اما سعی کردن باهاش کنار بیان و حتی از دلش طنز و زیبایی دربیارن. میرزائی با این کتاب، بهمون یادآوری می کنه که گاهی اوقات بهترین راه برای مواجهه با مشکلات، خندیدن به اون هاست.

طنز اداری به سبک میرزائی: نقد بوروکراسی با چاشنی خنده

چیزی که خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده رو برجسته می کنه، نوع طنزشه. این طنز، صرفاً برای خندوندن نیست، بلکه یک ابزاره برای نقد هوشمندانه و گزنده. میرزائی با زبانی شیرین و کنایه آمیز، انگشت می ذاره روی مشکلات ریشه دار سیستم اداری کشورمون. از رشوه و پارتی بازی های رایج گرفته تا تنبلی و بی تفاوتی بعضی از کارمندان، و البته کاغذبازی های بی پایان که گاهی آدم رو دیوانه می کنه.

نویسنده با ظرافت خاصی نشون می ده که چطور این معضلات، نه فقط کار مردم رو لنگ می ذاره، بلکه روحیه و اخلاق کاری رو هم از بین می بره. از دید میرزائی، هر برگ کاغذ اداری می تونه داستانی از ناکارآمدی و نقد رو در خودش داشته باشه. مثلاً وقتی از صف های طولانی و بی هدف صحبت می کنه، یا از کارمندانی که تمام هوش و حواسشون به ساعت دیواریه تا زودتر تعطیل بشه، در واقع داره یک واقعیت تلخ رو با چاشنی خنده به خواننده گوشزد می کنه.

اینجا، خنده یه جور مکانیه برای هضم واقعیت های تلخ. میرزائی با استفاده از همین طنز، به مخاطب اجازه می ده که با این مشکلات ارتباط برقرار کنه، حتی اگه خودش مستقیماً درگیرشون نباشه. او با داستان سرایی های خودش، کاری می کنه که خواننده با شخصیت ها و موقعیت ها همذات پنداری کنه و شاید حتی با خودش بگه: آره، دقیقاً همین بلا سر منم اومده!

یک گشت وگذار سریع تو خاطرات کتاب: بعضی از فصل های به یاد ماندنی

حالا که کمی با سبک و سیاق نویسنده و موضوع کلی کتاب آشنا شدیم، بیایید یه چرخی تو بعضی از فصل ها و خاطرات پسر خاله های چایی نخورده بزنیم تا مزه قلم حسین میرزائی رو بهتر بچشیم. البته این فقط یه گوشه کوچیک از دنیای بزرگیه که نویسنده برامون ساخته:

• داش مجید: داش مجید یکی از اون شخصیت هایی هست که تو اداره پیدا می شن و کارهای عجیب و غریبشون حسابی به یاد موندنیه. میرزائی با روایت ماجراهای داش مجید، هم شخصیت های خاص محیط اداری رو نشون می ده و هم رفتارهای بامزه و گاهی غیرمنطقی رو به چالش می کشه.
• خرس مهربون: این فصل هم یکی دیگه از اون بخش هاییه که با طنزش آدم رو میخکوب می کنه. خرس مهربون به شکلی نمادین از آدم هایی حرف می زنه که شاید ظاهرشون با آنچه تو باطنشون می گذره فرق داره و نویسنده به زیبایی این تفاوت ها رو به بازی می گیره.
• ادبیات اسکناسی: وقتی پول ها هم حرف می زنن!: این بخش از اون خلاقیت های ناب میرزائیه. فکرش رو بکنید، نویسنده از نوشته های روی اسکناس ها الهام می گیره و با اون ها داستان ها و نقد های خودش رو می سازه. واقعاً ایده فوق العاده ای برای نشون دادن بخشی از فرهنگ جامعه و حرف های نگفته آدم هاست. این ادبیات اسکناسی، خودش به تنهایی می تونه یک فصل جداگانه برای مطالعه و تحلیل باشه.
• در ذکر تنبلی: شاهکار طنز میرزائی: کمتر کسی پیدا می شه که با تنبلی سروکار نداشته باشه، چه در خودش و چه در اطرافیانش. میرزائی با نگاهی طنازانه، پدیده تنبلی رو توی محیط اداری بررسی می کنه و با مثال های بامزه، نشون می ده که چطور این پدیده می تونه هم خنده دار باشه و هم دردسرساز.

این ها فقط چند نمونه کوچیک از فصل های پرشمار کتابه که هر کدومشون دنیای خودشون رو دارن و با خوندنشون، هم خنده تون می گیره و هم به فکر فرو می رید. میرزائی با انتخاب این خاطرات و عناوین، نشون می ده که چقدر با دقت به جزئیات زندگی روزمره و محیط کاری خودش نگاه می کرده.

چی این کتاب رو اینقدر خاص و متفاوت می کنه؟

خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده، صرفاً یک مشت خاطره طنز نیست. این کتاب ویژگی هایی داره که اونو از بقیه کتاب های طنز متمایز می کنه و باعث می شه مدت ها بعد از خوندنش هم تو ذهنتون بمونه. بیایید با هم ببینیم این ویژگی های برجسته چی هستن.

طنز هوشمندانه و گزنده: از کنایه تا نیش و نوش!

یکی از مهم ترین دلایلی که این کتاب رو اینقدر جذاب می کنه، طنز میرزائیه که واقعاً هوشمندانه و گزنده است. اینجا با طنز دم دستی و لودگی سروکار نداریم. طنز میرزائی، از انواع مختلفی استفاده می کنه:

• کنایه: نویسنده با کنایه های ظریف، حرف های بزرگی رو به مخاطب می رسونه بدون اینکه مستقیم حمله کنه.
• طنز موقعیت: بسیاری از خنده ها از دل موقعیت های اداری ملموس و خنده داری بیرون میاد که هر کسی ممکنه تجربه اش کرده باشه.
• طنز گفتاری: دیالوگ ها و نوع بیان شخصیت ها هم خودش منبع طنز بزرگیه.
• طنز سیاه: گاهی اوقات هم طنز میرزائی تلخ می شه و نیشخندی رو روی لب خواننده میاره که در پس اون، یک واقعیت دردناک پنهانه.

این ترکیب طنز، باعث می شه خواننده هم سرگرم بشه و هم به فکر فرو بره. میرزائی با لحن دلنشین و در عین حال انتقادی اش، کاری می کنه که خواننده با وجود خندیدن، از کنار مسائل مهمی که مطرح می کنه به سادگی عبور نکنه.

نثر بیهقی وار با چاشنی امروزی: یک ترکیب دلنشین

شاید شنیدنش اولش کمی عجیب باشه که یک نویسنده طنزپرداز معاصر، از نثر بیهقی الهام بگیره. اما حسین میرزائی این کار رو کرده و اتفاقاً هم خیلی خوب از آب درآورده. او با ظرافت خاصی، ویژگی های نثر بیهقی رو با زبان خودمونی و امروزی قاطی می کنه.

این سبک نوشتاری، باعث می شه که متن کتاب هم اصالت و وزانت داشته باشه و هم برای خواننده امروزی قابل فهم و جذاب باشه. این نوآوری در روایت، نه تنها به متن عمق و زیبایی می ده، بلکه خواننده رو ترغیب می کنه تا با دقت بیشتری متن رو دنبال کنه و از این ترکیب شیرین لذت ببره. میرزائی نشون می ده که چطور میشه از ادبیات کلاسیک الهام گرفت و اون رو در بستری مدرن به کار برد تا اثری تازه و خلاقانه خلق بشه.

آینه ای برای جامعه: واقعیت هایی که همه مون تجربه کردیم

یکی دیگه از نقاط قوت کتاب پسر خاله های چایی نخورده، قابلیت آینه وار بودنشه. درسته که نویسنده از خاطرات شخصی خودش می گه، اما این خاطرات اونقدر ملموس و شبیه به تجربیات عموم جامعه است که هر کسی با خوندنش می تونه باهاش ارتباط برقرار کنه. میرزائی نشون می ده که چطور مشکلات اداری، فقط مربوط به یک اداره یا یک شهر خاص نیستن، بلکه یک پدیده رایج تو فرهنگ ما هستن.

با خوندن این کتاب، بارها به خودتون می گید: آره، منم دقیقاً همین تجربه رو داشتم! یا این شخصیت چقدر شبیه فلانی تو اداره ماست!. این همذات پنداری، باعث می شه که کتاب فقط یک سرگرمی نباشه، بلکه به یک نقد عمومی از جامعه و فرهنگ تبدیل بشه. نویسنده با روایت داستان های خودش، صدای خیلی از ماها می شه که شاید فرصت یا جسارت بیان این مشکلات رو نداشتیم. این بازتاب واقعیت هاست که خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده رو اینقدر پرمغز و قابل تأمل می کنه.

بیایید کمی با قلم حسین میرزائی آشنا بشیم: بخشی از کتاب

هیچ چیز مثل خوندن چند خط از خود کتاب، نمی تونه حس و حالش رو به آدم منتقل کنه. برای همین، اینجا یک بخش از کتاب پسر خاله های چایی نخورده رو براتون میارم تا با سبک و سیاق نویسنده بیشتر آشنا بشید و ببینید چقدر قلمش شیرینه و دلنشین. این بخش، یکی از خاطرات بامزه و طنزآمیز کتابه که خوب نشون می ده میرزائی چطور می تونه از یک اتفاق ساده، کلی حرف و خنده دربیاره:

روزی قرار شد در شعبه مسابقه مچ اندازی برگزار کنیم. او پیشنهاد داد با ما به نبرد بپردازد. از آن جا که نبی اکرم صل الله علیه و آله می فرمایند: «جوانی شعبه ای از دیوانگیست» (و البته ما واجد شعبه مرکزی آن می باشیم) به تبع جوانی و خام طبعی خویش به جنون پذیرش مصافش تن دادیم. رفتیم آبدارخانه مبارکۀ آقا جواد آقا – پیشخدمت که چه عرض شود، رئیس تشریفات شعبه – و میز زیر سماوری شد آورد گاه ما.

البته فکر نکنید که ما از آن ریقوهای زردمبو هستیم که دماغ شون رو بگیری فزِرتشون قَمصور می شه. بالعکس؛ در حد تیم ملی که نه؛ ولی در حد باشگاهی، یال و کوپال و بر و بازوئی داریم. همه را هم با دمبل و هالتر ساختیم نه با استروئید و ناندرولون و احیاناً فوتوشاپ. آرنولد رو که می شناسید، ما حسینشونیم. حتی گاهی افرادی که ارادت دارند خدمت ما، ما را «آرنولد فشرده» می نامند و تشویق می نمایند تا در مسابقات «قوی ترین کارمندان ایران» شرکت کنیم، ولی شما که ما رو می شناسید اهل این خود نمایی ها نیستیم. بین خودمان بماند چند تائی پیشنهاد و پیغام و پسغام از باشگاه های بزرگ اروپا و آمریکا داشتیم که آقا بیا تو باشگاه ما وزنه بزن؛ ولی چون جای خواب نداشتند؛ اصلاً به آن ها فکر نکردم. اجاره هم که نمیشه کرد. آخه اون لامصب ها که دین و ایمون ندارن. به یه جوون مجرد که خونه نمی دن. می شیم اسیر و ابیر؛ سفیل و سرگردون. اصلا سوای این حرف ها: «یاشاسین مازندران!!!»

دیدید؟ همین چند خط، پر از طنز، کنایه و حتی اشارات فرهنگی و محلیه. نویسنده با زبانی شوخ و شنگ، خودش رو با آرنولد مقایسه می کنه و در عین حال، به مشکلات اجاره خونه برای جوونای مجرد هم گریز می زنه! این نوع روایتگریه که کتاب پسر خاله های چایی نخورده رو اینقدر خواندنی و جذاب می کنه.

نقد و بررسی دوستانه: حرف هایی که باید درباره کتاب زد

هر کتابی، مثل هر اثر هنری دیگه ای، نقاط قوت و شاید نکاتی برای تأمل بیشتر داره. خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده هم از این قاعده مستثنی نیست. بیایید با هم نگاهی دوستانه به نقاط قوت و نکاتی که ممکنه برای بعضی خواننده ها چالش برانگیز باشه، بیندازیم.

نقاط قوت: چرا باید این کتاب رو بخونی؟

اگه هنوز برای خوندن این کتاب دودل هستید، اجازه بدید چند تا دلیل محکم بهتون بدم که چرا این کتاب رو باید تو لیست مطالعه تون بذارید:

1. زبان شیوا و روان (با وجود شباهت به نثر بیهقی): با اینکه نویسنده از نثر بیهقی الهام گرفته، اما این باعث نشده که متن سنگین و خسته کننده بشه. برعکس، میرزائی استاد اینه که جملات رو ساده و روان بنویسه تا هر کسی بتونه باهاش ارتباط برقرار کنه و از خوندنش لذت ببره.
2. محتوای بکر و تازه در حوزه نقد اداری: کمتر کتابی رو پیدا می کنید که با این جزئیات و این لحن طنازانه، به سراغ نقد سیستم اداری بره. این موضوع، واقعاً یک سوژه تازه و البته خیلی هم پرکاربرده که میرزائی به بهترین شکل ممکن ازش استفاده کرده.
3. توانایی نویسنده در خنداندن و تفکر واداشتن همزمان مخاطب: این کتاب فقط خنده دار نیست. میرزائی کاری می کنه که شما هم از ته دل بخندید و هم تو لحظاتی به فکر فرو برید. این تعادل بین طنز و نقد، هنرمندی نویسنده رو نشون می ده.
4. ارائه تصویری واقع بینانه از چالش های کارمندی: اگه خودتون کارمند هستید یا قبلاً کارمند بودید، حتماً با خیلی از موقعیت ها و شخصیت هایی که تو کتاب هست، همذات پنداری می کنید. این کتاب، آینه ای از واقعیت های محیط کاره.
5. نثر بیهقی وار دلنشین: اگرچه در ابتدا ممکن است کمی عجیب به نظر برسد، اما ترکیب این نثر با زبان امروزی، یک مزه خاص و منحصر به فرد به کتاب داده که خواندنش را لذت بخش تر می کند.

نکاتی برای کمی تأمل بیشتر

هرچند کتاب پسر خاله های چایی نخورده پر از نکات مثبت و جذابیت های خاص خودشه، اما شاید چند نکته هم برای بعضی خواننده ها قابل تأمل باشه:

• آشنایی با نثر خاص: ممکنه بعضی از خواننده ها که با ادبیات کلاسیک و نثر بیهقی کمتر آشنا هستن، در ابتدا کمی با سبک نوشتاری میرزائی غریبه باشن. البته نویسنده با ظرافت زیادی این نثر رو با زبان امروزی ترکیب کرده، اما با این حال ممکنه برای عده ای نیاز به کمی عادت کردن داشته باشه.
• پتانسیل برای بحث و تبادل نظر: این کتاب اونقدر مسائل مختلف رو مطرح می کنه که می تونه شروع کننده بحث های جذابی بین خوانندگان باشه. از نقد سیستم اداری گرفته تا فرهنگ کاری و مسائل اجتماعی، همگی جای بحث دارن. این نکته هم مثبت و هم برای کسانی که فقط به دنبال یک سرگرمی محض هستن، می تونه کمی عمیق تر از انتظار باشه.

اطلاعات کتاب: اگه خواستی بخری، چی باید بدونی؟

اگه با خوندن این خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده، حسابی مشتاق شدید که نسخه کامل کتاب رو بخونید و خودتون رو غرق دنیای طنز حسین میرزائی کنید، بهتره یه سری اطلاعات مهم درباره کتاب داشته باشید تا راحت تر بتونید پیداش کنید:

عنوان	توضیحات
عنوان کامل کتاب	پسر خاله های چایی نخورده
نویسنده	حسین میرزائی
ناشر	انتشارات کتاب کوله پشتی
سال انتشار	۱۳۹۸
تعداد صفحات	۲۴۰ صفحه
شابک	978-600-8211-92-1
ژانر کتاب	طنز اجتماعی، خاطره نویسی، نقد اداری
فرمت های موجود	چاپی و الکترونیک

این کتاب رو می تونید از کتاب فروشی های معتبر سراسر کشور یا فروشگاه های آنلاین کتاب تهیه کنید. معمولاً نسخه های الکترونیکی هم برای مطالعه روی گوشی، تبلت یا کامپیوتر در دسترس هستن که انتخاب رو برای شما راحت تر می کنه. با این مشخصات، دیگه مشکلی برای پیدا کردن این گوهر طنز نخواهید داشت!

حرف آخر: چرا پسر خاله های چایی نخورده رو باید تو لیستت بذاری؟

خب، رسیدیم به آخر این گشت و گذار توی دنیای پسر خاله های چایی نخورده. اگه تا اینجا با ما همراه بودید، حتماً متوجه شدید که این کتاب حسین میرزائی، فراتر از یک مجموعه خاطره طنز معمولیه. این کتاب یک اثر ارزشمنده که هم شما رو حسابی می خندونه و هم همزمان، کاری می کنه که به خیلی از مسائل دور و برمون، به خصوص سیستم اداری، جور دیگه ای نگاه کنید.

میرزائی با قلم چیره و لحن محاوره ای و البته هوشمندانه اش، تونسته یک آینه روبروی جامعه بذاره. آینه ای که هم نقاط قوت و هم نقاط ضعف ما رو به نمایش می ذاره، اما نه با عصبانیت و خشم، بلکه با طنز و کنایه. این کتاب، اثریه که می تونه هم حال آدم رو خوب کنه و هم بهش یادآوری کنه که برای حل مشکلات، گاهی اوقات باید اول به اون ها خندید و بعد به فکر راه حل بود.

پس اگه دنبال یک کتاب می گردید که شما رو از روزمرگی جدا کنه، باعث بشه هم بخندید و هم به فکر فرو برید، و در نهایت با یک تجربه دلنشین از مطالعه تنها بذاره، پسر خاله های چایی نخورده ( نویسنده حسین میرزائی ) همون کتابیه که باید حتماً بهش فرصت بدید. شک نکنید که از خوندنش پشیمون نمی شید و خاطرات بامزه اش تا مدت ها تو ذهنتون باقی می مونه. امیدوارم این خلاصه کتاب پسر خاله های چایی نخورده، شما رو برای خوندن کامل این اثر ترغیب کرده باشه.