تابستان و کلاس هایش

اصلا چرا باید تابستان هم درس می خواندیم. پس ما کی می توانستیم هفته های بی خیالی داشته باشیم؟ درست است که الان دعا به جان پدر و مادرمان می کنیم که کلاس زبان رفتیم، اما اگر نمی رفتیم چه اتفاقی می افتاد؟ اگر کلاس آموزش کامپیوتر؛ داس و ویندوز نمی رفتیم چه می شد؟

آفتاب نیوز :

یادم هست زمانی که بچه مدرسه ای بودم، عید که رد می شد، روزها را می شمردیم تا تابستان برسد. گمان می کردیم این سه ماه تابستان تمام شدنی نیست و تا ابد تعطیلیم. امتحان آخر روز عید ما بود. کتاب و دفتر را می انداختیم گوشه ای و آماده شروع تعطیلات می شدیم. اما هر سال کلاس زبان و یک ورزشی که هر سال هم عوض می شد، خرمان را می گرفت. باز کلاس ورزشش بد نبود و فعالیتی می کردیم یا تنی به آب می زدیم. اما امان از کلاس زبان. دو روز در هفته با کوله باری از مشق و تکلیف. این قسمتش را هیچ بچه ای دوست نداشت.

اصلا چرا باید تابستان هم درس می خواندیم. پس ما کی می توانستیم هفته های بی خیالی داشته باشیم؟ درست است که الان دعا به جان پدر و مادرمان می کنیم که کلاس زبان رفتیم، اما اگر نمی رفتیم چه اتفاقی می افتاد؟ اگر کلاس آموزش کامپیوتر؛ داس و ویندوز نمی رفتیم چه می شد؟ الان داس در کجای زندگی ما نقش دارد؟ کاش می شد به جای آموزش کلاسیک زبان، محیطی بود که همراه با بازی زبان یاد می گرفتیم یا مثل امروز اپلیکیشن های مختلف ریخته بود در اینترنت و ما هر روز چند درسش را می خواندیم. هم فال بود هم تماشا. هم بازی کامپیوتری بود هم درسی یاد گرفته بودیم. 
پسر بزرگم 6 ساله شده و در آستانه مدرسه رفتن است. از وقتی فهمیده مدرسه که برود، تابستان ها تعطیل است روز و شبش را گم کرده. می شمرد روزها را که کی می شود بچه مدرسه ای شوم و سه ماه از سال را مرخصی باشم و راهی مهد نشوم. طفلک نمی داند دیگر تابستان مثل قدیم نیست که بچه ها تعطیل باشند. البته قدیم هم تعطیلی محضی در کار نبود، اما از همان هم خبری نیست. من نمی خواهم کلاس خاصی ثبت نامش کنم که روزهایش پر شود، چون به اندازه کافی روزهایش پر است با مهد رفتن روزانه. اما می توانم نظرش را بپرسم که حالا که تابستان است دوست داری چه کار کنی؟ آیا می خواهی کلاسی ثبت نامت کنم؟ دوست داری ورزشی یاد بگیری؟ چون بچه های الان نیازی به کلاس زبان ندارند و با این کارتون هایی که می بینند زبان انگلیسی شان از ما بهتر است. تازه بعضی های شان دولینگو نصب می کنند و زبان سومی هم یاد می گیرند و دیگر آموزش کلاسیک زبان به آنها کاری عبث است. 

پسرم به من گفت دوست دارم شنا یاد بگیرم. این برای منی که از لحظه به دنیا آمدنش آرزو داشتم، شناگر شود خبر خیلی خوبی بود. کرونا آمد و پای ما از استخر بریده شد. بعدش هم که استخر رفتیم او دیگر دوست نداشت تن به آب بزند. اما امسال به شرط اینکه مایوی اسپایدرمن پوشیده اش را بپوشد، قصد کرده شنا یاد بگیرد. شاید کلاس نقاشی هم بنویسمش. بعد از ترمی که تمام شد خیلی خواهش کرد کلاسش ادامه داشته باشد، به خاطر تداخل با کلاس های پیش دبستانی نتوانستم ثبت نامش کنم. عاشق موسیقی هم هست، از الان خودش را یک پیانیست می بیند. خب این هم از کلاس موسیقی. گرچه پیانو ندارد، اما هفته ای یک بار به من می گوید که پس کی من را کلاس پیانو می فرستی؟ بقیه اش می شود روزها مهدکودک، غروب ها دوچرخه سواری و آخر هفته ها پارک و پیک نیک با دوستانش.
بچه ها عاشق تابستان می شوند، به شرطی که تابستان برای شان آزادی بیاورد، بی خیالی بیاورد، بازی و بازیگوشی بیاورد، نه اینکه طفلی ها مثل 9 ماه دیگر سال، روزها 8 صبح راهی مهد شوند و عصرها 5 بعدازظهر به خانه بیایند. کارتونی ببینند و ماشین های شان را قطار کنند و شامی بخورند و بخوابند. کاش تابستان ها مثل قبل بود، مثل زمان ما که یا در کوچه گل کوچک بازی می کردیم یا به دوچرخه سواری و بازی های مهیجی از این دست روزمان را شب می کردیم. کاش بچه های ما اندازه ما در زندگی رها بودند و کسی کاری به کارشان نداشت.